Death valley naar yosemite NP

We zijn alweer aanbeland aan een volgend hoofdstuk in onze USA reis. De rit van deze dag is er een van Panamint springs (Death Valley) naar het yosemite NP via de alom gekende Tioga Pass. We hebben geluk dat hij open is, rond de wintertijd kan het daar snel vriezen en sneeuwen waardoor de pass gesloten word voor alle verkeer. Met deze temperaturen zal er van sneeuw niet veel te bespeuren vallen. Tegen 9 u raken we stilaan in gang, we kramen de boel alweer op na een redelijk lange goede nachtrust. Gelukkig was er stroom voor de airco want anders was het niet te doen geweest.We gaan vlug uitchecken want de rit van vandaag is zo’n  5u rijden. Onderweg plannen we een aantal stops waardoor de reis mogelijk nog langer gaat duren dan berekend. Aangezien alles reeds gisteravond al betaald en geregeld was konden we snel op pad. Marianne neemt het eerste deel van de trip voor haar rekening. We rijden naar Lee vining om daar de tiogapass op te rijden richting de vallei waar we een camping hebben geboekt. Gelukkig hadden we een plekje die we reeds 5 maand geleden moesten reserveren om er een te hebben. We gaan logeren in de lower pines, een van de 3 gekende campings in de vallei. Het eerste uur kronkelen we omhoog en omlaag langs adembenemend mooie landschappen die ons uit de death valley brengen naar de bergen van de siërra nevada. Van alle kleuren bruin en wit gaat het over in kleuren van groen en blauw. Stilaan komen we weer in de bewoonde wereld via enkele typische dorpjes. Je kan wel zien dat alles afgelegen is, benzine kost hier serieus wat meer dan op andere plekken. Gelukkig hebben wij gisteren voor we de death valley inreden getankt bij een van de laatste stations, en daar was het veel goedkoper. Als we na een 3 tal uur Lee vining binnenrijden beslissen we te gaan tanken. We hebben nog 1/4 over en we moeten de tiogapass nog beginnen. Ook hier is het nogal duur maar we hebben de benzine nodig. Na de tankbeurt is het mijn beurt om verder te rijden. 10 minuten na het tanken, draaien we de tiogapass op. Er word gewaarschuwd voor steile dalingen en serieuze klimmen. Na nog geen 5 minuten voelen we het aan onze camper. hij mag serieus uit zijn pijp komen om ons allen boven te krijgen. Hier op deze pass kan je blijven filmen en fotograferen. Elke draai brengt weer nieuwe mooie zichten in beeld. We zien ook voor eerst een mooie waterval. Jammer genoeg is het er een van een stuwmeer die iets verderop ligt. Geen natuurlijke waterval dus. Na nog eens een uurtje rijden komen we aan bij de controlepost van de rangers met het welbekende welkomsbordje van het national park. „Yosemite National park” staat er te lezen. We laten onze parkpass voor de laatste keer zien deze reis en mogen onze reis verderzetten richting de vallei. Na een aantal voorziene stops waar we uitgebreid foto’s nemen en filmen zijn we eindelijk klaar om de laatste daling in te zetten naar de vallei. Op onze laatste uitzichtloost begint het plots te rommelen, het weer begint om te slaan. De vallei word gehuld in duisternis en mist. Even begint het zelfs te regenen. Hoe verder we dalen hoe beter het weer word. Als we eindelijk beneden zijn, slapen de dames al. Dat gaat steeds zo, telkens je er net bent, vallen ze in slaap. Terwijl ik rustig de vallei binnenrij kom ik de eerste stop in het park tegen. El Capitain, bekend bij de klimmers als het summum van de klimsport. Het is de ultieme droom van iederen rotsklimmer. Ook hier begint het weer stilaan om te slaan en foto’s nemen of filmen is bijna onmogelijk. We rijden verder en gaan op zoek naar onze camping. We komen in een kluwen van verkeer terecht die zowel in als uit de vallei wil. Ook rijden er een aantal shuttlebussen aan en af. Aangezien het begint te regenen stormen de meeste mensen naar hun wagens of camping en willen ze zo snel mogelijk weg. Na wat zoekwerk vinden we onze camping. De lower pines is volzet, niet zo raar als alles 5 maand op voorhand bijna is uitverkocht. We rijden de camping op en komen aan de checkin. Deze blijkt reeds gelote te zijn. Hier gaan de rangers al weg tegen 4 u in de middag. Aangezien wij veel te zien hadden komen we pas tegen 6u aan. Onze naam staat alweer bij de late arrivals en we kenden onze campsite reeds. Nummer 22 is de onze de komende 2 nachten. Onze stelplaats is niet zo ver van het rangerstation dus we kunnen snel parkeren. We besluiten vlug te eten en dan nog eens rond te kijken. We hebben wel geen aansluitingen dit keer, onmogelijk in dit park, en zijn dus verplicht voor het eerst onze generator op te starten. Na 8 minuten hebben we voor iedereen eten. Ondertussen heb ik onze luifel eens uitgedraaid en onze campingstoelen en taffen opgezet. het is hier desondanks het slechte weer in aantocht nog lekker warm. Ook begint het al wat duister te worden en in de camper is dat snel voelbaar. Het zijn getinte ruiten en die geven nog sneller het gevoel van duisternis. Eens ons eten naar binnen is gewerkt gaan we op pad. Tegen dat we  minuten ver zijn beseffen we dat het niet verstandig is om verder te gaan . Het begint te bliksemen en te donderen. We haasten ons terug naar de camper en besluiten de avond maar vroeg in te zetten. We zijn immers moe en die langere nachtrust zal ons eens deugd doen. Met een klein lichtje aan kruipen we ons bed in met de pad en een boekje. Na een paar minuten zijn de lichten bij iedereen dan ook letterlijk uit. Op naar een volgende dag. Tijdens de nacht begint het hier flink te onweren en te regenen. de donder galmt nog extra door in de vallei, slapen zit er opnieuw niet meer in de komende tijd. Gelukkig is het onweer van korte duur, de regenbui daarentegen niet. Maar eind goed al goed , morgen is er beter weer voorspeld. We moeten ook rekening houden met beren in het park. Je mag geen eten of afval laten staan onbewaakt. er straan per site een container waar een speciaal berenslot op zit. daar moet je alle eten in bewaren als je met een gewone auto of tent naar hier komt. in de camper mag je eten wel blijven zitten als het niet voor een raam staat. Ook moeten je deuren en ramen dicht blijven de ganse nacht. Hier zijn heel slimme beren in het park. Ze openen je auto zonder probleem voor de lekkere maaltijd. een raam houd ze niet tegen. Daarom word er zo een nadruk gelegd op veilig stokers van voeding. Wij hebben er nog geen gezien. Wel sliepen er deze nacht 2 herten naast onze camper op zo’n 2 meter. Leuk hoor, vooral voor katherine.

Morgen gaan we op verkenning in het park

Groeten

MiMaKeke en beertje de bus

PS. Ook hier is het internet nog niet uitgevonden, als er al iets is is het veel te traag om de blog mee in te vullen. We hebben iedereen die op de hoogte moet blijven van onze whereabouts een sms gestuurd dat we nog veilig en wel zijn.